ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ

Κάθε χρόνο το λέγαμε. Να πάμε στο Πέρασμα, όχι με ξόβεργα μα έτσι, για να θυμηθούμε τα  νιάτα  μας. Και να που φέτος το αποφασίσαμε. Τετάρτη 10  του μήνα στις 4 είπαμε να βρεθούμε και με οδηγό το Χαλάτση να ξεκινούσαμε. Συνοδοιπόροι ο Γιώργης  Χαλάτσης, η Πόπη Κούνη, η Σοφία Συμεωνίδη, ο Φώτης  Παπαδόπουλος ο Γιάννης Κλεισσάς ο Γιάννης Κούτελος ο Γιάννης Νιτοδάς  και μετά από λίγο προστέθηκε στη παρέα και ο Ηλίας Βαττές.

Ξεκινήσαμε με κέφι και πειράγματα. Η διαδρομή εύκολη στην αρχή άρχισε σταδιακά να δυσκολεύει .Ένας πούλοφας και κάτι αγριοκάτσικα που η φωτ.μηχανή δεν τα πρόλαβε μας υποδέχτηκαν στα λημέρια τους.

Το άγριο τοπίο άρχισε ν’απλώνεται μπροστά μας.

Τα παλιά μονοπάτια είχαν από καιρό χαθεί αφότου λιγόστευσαν οι ξοβεργάριδες. Η ομορφία του τοπίου τραβούσε τα βλέμματα  μακριά.

Ο κόλπος των Βρουλιδιών στα πόδια μας να μη χορταίνεις να τον βλέπεις.

Μπροστά μας είχαμε το πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής.

Το περάσαμε με μεγάλη προσοχή  και δυσκολία. Τα κεφάλια του βουνού το ένα μετά το άλλο μένανε πίσω. Στο δρόμο μας συναντάμε μικρές λιμνοδεξαμενές όσο ένα αλώνι και απομεινάρια από καλύβι ποιος ξέρει από πότε και από ποια χέρια φτιαγμένα.

Φτάνουμε μετά από πορεία κοντά 2 ωρών στο τέρμα. στο περίφημο μπαλκονά’ι’.  Μπροστά μας θέα που κόβει την ανάσα .

Το Αιγαίο Πέλαγος στα πόδια μας .

Το Βενέτικο τόσο κοντά μας .Πίσω του η Ικαρία με τα σπίτια στις Ράχες και στον Εύδηλο ν’αχνοφαίνονται.

Από κάτω μας το νοτιότερο άκρο . η πλώρη της Χίου όπως εύστοχα είπε ο Φώτης.

Στο διάλειμμα για ξεκούραση ο Γιώργος μας ξεναγούσε στη μαγεία του βουνού και μας μετέδωσε την αγάπη του για τη φύση.

Ο ήλιος πλησίαζε στη δύση του 

και έπρεπε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.

Στο τέλος της πορείας το φιλόξενο μπαλκόνι  του κυρ. Ηλία και το δροσιστικό κέρασμα της κυρίας Μαρίας ήρθε πάνω στην ώρα.

Χαλαρώσαμε με κουβέντα και παγωτό στη βεράντα της Πόπης και του Φώτη και αργά το βράδυ χωριστήκαμε  αφού αποφασίσαμε πως θα επιστρέψουμε  με τη πρώτη ευκαιρία για να φτιάξουμε το μονοπάτι όσο μπορούμε ,να χαρούν όσοι περισσότεροι μπορούν τη δόξα αυτού του υπέροχου και άγριου βουνού.

                                                                                                        ΝΙΤΟΔΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ