Λίγες μέρες απέμειναν, μέχρι τις επικείμενες εκλογές, της 18ης Νοεμβρίου, για την εκλογή του Διοικητικού Συμβουλίου, της Ένωσης Μαστιχοπαραγωγών Χίου.
Οι μνηστήρες, απ' ότι φαίνεται πολλοί, και τα κίνητρα του καθενός, απ' αυτούς, για μια θέση στο Διοικητικό Συμβούλιο, επίσης πολλά.
Άλλοι αγωνιούν για την τύχη του προϊόντος που τους ζει, άλλοι βιώνουν την ματαιοδοξία της θέσης, ως ένα εφαλτήριο πολιτικής ταυτοποίησης του ρόλου τους, και άλλοι έχουν αρκετό ελεύθερο χρόνο, για να τον σπαταλούν, σε δραστηριότητες ξένες προς τις άμεσες ασχολίες, και τα συμφέροντα τους.
Το θέμα και το ερώτημα που γεννάται είναι, τι δουλεία έχει κάποιος που δεν παράγει, και δεν επιβιώνει απ΄ την μαστίχα, να επιδιώκει την ενασχόληση του, σε τόσο υψηλές θέσεις, ζητώντας στην ουσία να παίρνει αποφάσεις για ένα προϊόν που δεν τον αφορά.
Και το ερώτημα αυτό, θα ήταν εύκολο να απαντηθεί, αν μιλάγαμε, για αρχαιρεσίες, σε έναν πολιτιστικό σύλλογο, ή σε έναν φορέα του οποίου η δραστηριότητα αφορά δράσεις, πολιτιστικού, αθλητικού, ή φυσιολατρικού χαρακτήρα, η ενασχόληση των οποίων σχετίζεται, γενικά και αόριστα, με προσωπικά ζητούμενα, χωρίς άμεσο οικονομικό αντίκτυπο.
Εδώ όμως έχουμε έναν Συνεταιρισμό, έναν παραγωγικό δηλαδή φορέα , οι συνέταιροι, του οποίου, κοπιάζουν, αγωνιούν, και παράγουν ένα προϊόν, την μαστίχα, η διαχείριση της οποίας, στηρίζει τον οικογενειακό τους προϋπολογισμό, και εξασφαλίζει την οικονομική τους επάρκεια, σε μια πολύ δύσκολη οικονομική συγκυρία.
Εδώ ερασιτεχνισμοί, και ελαφρά την καρδία αποφάσεις δεν έχουν θέση, εδώ μιλάμε για το ψωμί και τον κόπο 4.000 περίπου παραγωγών και των οικογενειών τους.
Με δεδομένη την οικονομική κρίση, την υπέρμετρη φορολογία, τους χρηματοπιστωτικούς κινδύνους, και την άσχημη οικονομική συγκυρία, η διαχείριση των θεμάτων της Μαστίχας, θα πρέπει να γίνει από ανθρώπους που πονούν το προϊόν και έχουν τις γνώσεις και την θέληση να παλέψουν για την ανάπτυξη του.
Η μοναδικότητα της μαστίχας, η επαγγελματική ευσυνειδησία των υπηρεσιακών στελεχών της ΕΜΧ, και η συνειδητότητα των παραγωγών, και της ομάδας διοίκησης, θα πρέπει να αποτελεί την κύρια ασφαλιστική δικλείδα για την επιτυχή ανάπτυξη, και διατήρηση της ευημερίας που μας εξασφαλίζει αιώνες τώρα η μαστίχα.
Οι μνηστήρες, απ' ότι φαίνεται πολλοί, και τα κίνητρα του καθενός, απ' αυτούς, για μια θέση στο Διοικητικό Συμβούλιο, επίσης πολλά.
Άλλοι αγωνιούν για την τύχη του προϊόντος που τους ζει, άλλοι βιώνουν την ματαιοδοξία της θέσης, ως ένα εφαλτήριο πολιτικής ταυτοποίησης του ρόλου τους, και άλλοι έχουν αρκετό ελεύθερο χρόνο, για να τον σπαταλούν, σε δραστηριότητες ξένες προς τις άμεσες ασχολίες, και τα συμφέροντα τους.
Το θέμα και το ερώτημα που γεννάται είναι, τι δουλεία έχει κάποιος που δεν παράγει, και δεν επιβιώνει απ΄ την μαστίχα, να επιδιώκει την ενασχόληση του, σε τόσο υψηλές θέσεις, ζητώντας στην ουσία να παίρνει αποφάσεις για ένα προϊόν που δεν τον αφορά.
Και το ερώτημα αυτό, θα ήταν εύκολο να απαντηθεί, αν μιλάγαμε, για αρχαιρεσίες, σε έναν πολιτιστικό σύλλογο, ή σε έναν φορέα του οποίου η δραστηριότητα αφορά δράσεις, πολιτιστικού, αθλητικού, ή φυσιολατρικού χαρακτήρα, η ενασχόληση των οποίων σχετίζεται, γενικά και αόριστα, με προσωπικά ζητούμενα, χωρίς άμεσο οικονομικό αντίκτυπο.
Εδώ όμως έχουμε έναν Συνεταιρισμό, έναν παραγωγικό δηλαδή φορέα , οι συνέταιροι, του οποίου, κοπιάζουν, αγωνιούν, και παράγουν ένα προϊόν, την μαστίχα, η διαχείριση της οποίας, στηρίζει τον οικογενειακό τους προϋπολογισμό, και εξασφαλίζει την οικονομική τους επάρκεια, σε μια πολύ δύσκολη οικονομική συγκυρία.
Εδώ ερασιτεχνισμοί, και ελαφρά την καρδία αποφάσεις δεν έχουν θέση, εδώ μιλάμε για το ψωμί και τον κόπο 4.000 περίπου παραγωγών και των οικογενειών τους.
Με δεδομένη την οικονομική κρίση, την υπέρμετρη φορολογία, τους χρηματοπιστωτικούς κινδύνους, και την άσχημη οικονομική συγκυρία, η διαχείριση των θεμάτων της Μαστίχας, θα πρέπει να γίνει από ανθρώπους που πονούν το προϊόν και έχουν τις γνώσεις και την θέληση να παλέψουν για την ανάπτυξη του.
Η μοναδικότητα της μαστίχας, η επαγγελματική ευσυνειδησία των υπηρεσιακών στελεχών της ΕΜΧ, και η συνειδητότητα των παραγωγών, και της ομάδας διοίκησης, θα πρέπει να αποτελεί την κύρια ασφαλιστική δικλείδα για την επιτυχή ανάπτυξη, και διατήρηση της ευημερίας που μας εξασφαλίζει αιώνες τώρα η μαστίχα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου